Anderhalve meter

We zitten alweer in week zeven. Het leven hobbelt door. Onze huiskamer is veranderd in een 'controlroom' waar school, Defensie en communicatieklussen samenkomen. Van inbelsessies tot het oeverloos sommen maken wat automatiseren heet. Het is vredig, op het woeste getik van vingers na.

Dat was een paar weken geleden wel anders. Huilbuien, gefrustreerde pogingen tot het installeren van nieuwe belprogramma's en werk wat opstapelde door gebrek aan motivatie of energie. Het was aanpassen geblazen. De eerste weken weigerden we steevast om te beeldbellen. Niemand wil die glanzende oogjes, rommelige bende of woeste haren zien, toch?

Nu zijn we wat meer gewend en durven we zo af en toe de telefoon op te pakken en zelfs spelletjes te doen met opa en oma. Thuis hebben we een zekere modus gevonden en daar ben ik dankbaar voor.

Niettemin merk ik dat het buiten, in de échte wereld, alleen maar moeilijker wordt. Waar in het begin nog lacherig werd gedaan over mensen met mondkapjes en handschoenen, merk je langzaam dat de realiteit doordringt. Anderhalve meter.

Het is niet niks. En in de praktijk van het werk eigenlijk niet te doen. Al sinds de uitbraak verzorgen wij vanuit de kerk een livestream waar we erg trots op mogen zijn. Maar iemand uitleggen hoe een camera werkt vanaf anderhalve meter afstand: dat is bijna niet te doen. Toch doen we ons best. Met resultaat. Want wat kun je genieten van het ontdekken van nieuwe mogelijkheden en zelfs de gezonde spanning van het live gaan.

Terug naar die anderhalve meter. Het is een afstand die bijna absurd lijkt als je kijkt naar hoe we gewend zijn om met bekenden en zelfs vreemden in een ruimte te bewegen. Opvallend ook hoe sommige mensen vies naar je kunnen kijken bij het aanhouden van die anderhalve meter. 'Niemand is te vertrouwen' lijkt hun gezichtsuitdrukking te zeggen. Wat kunnen een paar woorden de wereld veranderen.

Dat de premier ons vertelde dat we toe moeten naar een samenleving waarin anderhalve meter de norm is; beseffen we wel wat daar de gevolgen van kunnen zijn? Fysieke afstand zorgt onherroepelijk ook voor emotionele afstand. Want wat als je iemand niet mag troosten als deze verdriet heeft? Of als je een hand wilt vasthouden als er pijn is? Dat mág dan dus niet meer.

Al die mensen die achter de voordeur eenzaam zijn en depressief raken; we mogen en kunnen ze niet troosten op de manier waar een mens naar hunkert. En ja, dat is dus een eerste levensbehoefte. Je noemt het huidhonger. Zie deze link van de Volkskrant. Onze huid is gemaakt om aanrakingen te registreren. Onze gemoedstoestand is afhankelijk van menselijk contact.

We begrijpen allemaal op een zeker niveau de reden waarom we die afstand moeten houden. Maar ik vraag me af wanneer het kantelpunt komt dat meer mensen overlijden aan huidhonger dan aan corona.

Anderhalve meter...