De Knotwilg

‘Knotwilgen zijn eigenlijk maar wilde groeiers.’ Ik liep door een straat met knotwilgen. Nog niet gesnoeid, of ‘geknot’, zoals dat heet. Het was een spontane en oprechte gedachte. Ik probeer er een gewoonte van te maken om twee keer per week mijn dag te beginnen met een wandeling. Even frisse lucht, ruimte in mijn hoofd en de kans om preken terug te luisteren die ik gemist heb. Zo ook deze morgen.

Mijn hoofd heeft vrijwel nooit rust. Elk beeld wordt gekoppeld aan een gedachte, random of niet. Het kan soms vermoeiend zijn, omdat ik in gesprekken continu verbindingen aan het leggen ben die er soms helemaal niet zijn. Maar het heeft ook zijn charmes. Zo kan zo’n enkele gedachte, een oneliner, me enorm bemoedigen in mijn relatie met God.

Zo ook met de knotwilg. Ik zag de wildgroei, omdat de wilgen nog niet gesnoeid zijn. Zijn kruin omarmde vele takken, die naar de lucht wezen. Als uitgestrekte armen of gebeden. Maar laag bij de grond zag ik ook sprieten uit zijn zijkanten spruiten. Sommigen nog maar net ontsproten, anderen al zo lang als de armen bovenop. Het gaf me een beeld van hoe wij kunnen zijn.

Met onze handen naar boven geheven. Hem aanroepend, aanbiddend en verlangend. Maar tegelijk trekt de zwaartekracht ook naar beneden. Leiden aardse zaken ons af. Relaties met anderen, de vele tijd die we op werk doorbrengen, sociale verplichtingen, zelfs ons gezin. Dat zijn de zijsprieten. Sommigen waren lang en dik; het zal moeite kosten om deze af te snoeien. Ze hebben veel nodig en als we niet oppassen, nemen ze een groter aandeel in de beschikbare energie dan de takken die naar de hemel geheven zijn.

Het bracht me ook terug bij mijn eigen realiteit. Hoeveel tijd van de dag breng ik door met mijn handen geheven (figuurlijk dan)? Hoeveel tijd en energie gaat er naar mijn omgeving, naar mijn werk, naar de verplichtingen die ik heb?

Thuisgekomen besloot ik eens eerlijk naar mezelf te kijken en bij te houden hoeveel tijd ik voor Jezus reserveer op een dag. Is dat 10 minuten? Is dat een half uur? Mijn wandeling duurde 45 minuten. Ik had niet de hele tijd met Hem gesproken, maar toch sprak Hij wel tot mij. Dus ging ik even voor het besef na hoeveel die 45 minuten nu eigenlijk zijn.

Ik was best trots op mezelf, vooral omdat ik mezelf ging vergelijken met al die moeders die nog geen 10 minuten voor zichzelf lijken te hebben. Maar ik kwam op een schamele 3,1% van mijn dag uit. Slechts 3% van mijn dag breng ik door met Hem.

Dit was geen rekensom om mezelf slecht te laten voelen, om in een put van schuld te gaan zitten. Nee, het was een realiteitscheck. Het gaat God niet om de hoeveelheid tijd die je met Hem doorbrengt; als je maar naar Hem toe gaat. En als jij jezelf er op betrapt dat er geen enkele minuut of gedachte van de dag naar Hem is gegaan, dan is het misschien tijd om de Snoeier in te schakelen.

Vraag Jezus, de Snoeier, om op zoek te gaan naar de dikste zijtakken en overleg met Hem hoe ze gesnoeid kunnen worden. En nee, dan hoeft je gezin niet te lijden onder jouw keuze voor Hem of moet je radicaal met iets stoppen. Maar iets meer energie naar boven en iets minder naar beneden, zou toch een hele hoop rust kunnen geven…